۱۵اسفند
در مورد اصل و نسب این امامزاده، شجره نامه و سند مکتوبی ملاحظه نگردید، امّا معتمدین و آگاهان، سید بهلول را از سادات علوی و از نوادگان امام علی النقی (علیه السلام) دانسته و شجره او را چنین بر می‌شمارند: «سید بهلول فرزند سید اسحاق فرزند محمد فرزند امام علی النقی (علیه السلام)».
امامزاده سید بهلول در سده چهارم هجری برای دوری جستن از دربار حاکمه وقت و نشر احکام و شریعت اسلامی به شهر خوی آمده و در این منطقه اقامت گزیده است. قاضی وقت خوی که وابسته به دستگاه خلافت بود با سید بهلول و برادران و نزدیکانش رو به مخالفت گذاشته و با دسیسه‌ای سید بهلول را با ضربات تبر به شهادت رسانده، و پیکر مطهرش را پشت دیوار‌های شهر و در گندم زاری که اکنون در محلۀ امامزاده قرار گرفته، دفن می نماید. پس از گذشت سالیان دراز کشاورزی که مشغول آبیاری گندم زار بود متوجه می‌شود که آب به بخشی از زمینی که هم سطح نقاط دیگر است نمی‌رسد. این موضوع مایه شگفتی وی شده، موضوع را با چند نفر از عقلای زمان در میان می‌گذارد. از این که داستان شهادت سید بهلول و دفن شدنش در زمینی در بیرون از شهر سینه به سینه به زمان آنها رسیده بود لذا اقدام به کندن زمین مزبور نموده و با جنازه‌ای روبرو می شوند که خون تازه، سر ومحاسنش را سرخ نموده و تنها کفنش کمی رو به زردی گذارده و گویی تازه دفن شده است. سنگی را بر روی مزارش که به سبب شکستگی بیشتر نوشته هایش از بین رفته بود مشاهده می‌کنند که روی آن تنها این جملات دیده می‌شد « یا مونس الوحید هذا مرقد المرحوم السید بهلول طیّب اله مثواه فی ... » و مزارهای دیگر در کنار آن کشف می‌گردد که به علت شهادت سید بهلول و قرب و منزلتی که شهید در جامعه اسلامی دارد زیارتگاه به نام این بزرگوار نامیده می‌شود.
