بررسی جایگاه امامزاده‌ها
در عرف تشیع مراد از امامزاده، فرزندان یا فرزند زادگان ائمه اطهار(ع) است و اصطلاحاً از باب ذکر حال و اراده محل، به مدفن و مزار آنان و بزرگان سادات که در سراسر شهرها و روستاهای ایران پراکنده است، اطلاق می‌شود.
مهاجرت سادات حسنی و حسینی به نقاط امن سرزمین‌های شرقی اسلامی از همان صدر اسلام در حکومت امویان و به خصوص در عهد حجاج بن یوسف و تسلط او بر عراقین از سوی امویان (95 75 ق) آغاز شده بوده است. از نظر کلی این مهاجران را به چهار گروه میتوان تقسیم کرد:
الف) گروه نخستین، آن دسته هستند که برای فرار از بیدادگری‌های امویان و به خصوص حَجاج راه مشرق را پیش گرفتند، گروه دوم، آنها هستند که به هنگام ولایت عهدی امام رضا(ع) به این سرزمین رسیدند، گروه سوم آنها هستند که در خروج برخی از فرزندان علی(ع) بر خلفای عباسی و اموی شرکت داشتند و پس از شکست آنها بدین حدود گریختند و گروه چهارم که نسبت به سه گروه دیگر فزونی داشتند، آن دسته هستند که در زمان حکومت علویان در مازندران روی به دربار ایشان نهادند.
بقیه در ادامه مطلب...
